Blues in Genk |
artist: Eddie Martin & Band (UK/B) |
© Rootsville 2016 |
|
Zaterdag 23 juli was er voor de blues-liefhebbers afspraak bij Ford aka bij Michel voor de jaarlijkse Blues in Genk. Vorig jaar voor de 20ste editie kwam de regen een beetje roet in het eten strooien hier dus hopen we maar dat de voorspelde onweders vandaag hier een bochtje maken. Vandaag is het een affiche met als afsluiter de Brit Eddie Martin met voorafgaand 2 Belgische en 1 Nederlandse vaste waarde in de Diegene die niet te beroerd zijn om de kleinere broertjes van de festivals mee te pikken hebben in het voorjaar al kunnen kennis maken met ‘The Roadcasters’ op Backyard Blues. In die band zit zowat de halve organisatie van dat festival en toen was het één van hun eerste ‘live’ optredens. Je ziet en hoort het onmiddellijk bij de soundcheck, die van de ‘Roadcasters’ staan hier al een stuk zekerder op het podium Deze Roadcasters worden gevormd door Frank Seneca (guitar & vocals), Willy Loos (bass) en Kurt Vanderwiele als ritmesectie. Naast Dany Essers op de tweede gitaar zijn ook het inspirerende duo van Mojo Sessions aanwezig in deze band en dan hebben we het over harper Walter en zangeres Anna. Openen doen ze vandaag met Tony Joe White zijn ‘As The Crow Flies’ en daarbij leggen ze al de lat op een aanneembare hoogte. Een set met Chicago Blues zoals ze het hier graag horen en afwisselend brengen Frank, Willy en Walter de vocale inbreng. Wanneer het de beurt is aan Anna komt er een stukje nostalgie boven met haar versie van Johnny Kid zijn ‘Shakin’ all Over’ en doen de Roadcasters hun rol als 'The Pirates' alle eer aan...there’s a whole lotta shuffle goin’ on!
Robert Smith kan er prat op gaan dat hij in het verre verleden nog met Janis Joplin mocht jammen en daar moet je dan toch respect voor hebben. De gemiddelde leeftijd van deze band loopt naar de zestig en bestaat naast Robert Smith ook nog uit Ralph Masius (gitaar), Bhe van Beurden (bas),Karel Fransen (drums), Hans Vandenbos (gitaar) en normaal Rob van Gemert op de keyboards….maar die was Nummers als 'Ramblin' en 'The Thrill Is Gone' zijn bij deze formatie vaste kost en we moeten toegeven dat ze steeds blijven bekoren zoals ook de warme stem van de frontman. Een landgenoot van de Robert Smith Band komt nog net binnen en wanneer hij meld dat het weer goed zal gaan worden moeten we deze helaas toch mededelen dat ze hier bij Michel al over de helft zitten maar hij zal wel ergens een tussenstop hebben genomen… Over de helft en dus nog 2 bands te gaan. ‘Black Cat Biscuit’ was vorige maand voor mij op Hookrock een meer dan aangename verrassing en dus keken we met hoge verwachtingen uit of ze het hier konden bevestigen.
Stanley, de vaste gitarist van dienst moest helaas vanavond ook verstek laten gaan wegens een huwelijksverjaardag en omdat hij nog wel enkele jaartjes erbij wil doen kon en mocht hij hier niet aanwezig zijn. Zijn vervanger is niet van de minste Om Stef te bedanken voor de 'depannage' mocht hij even in de spotlights komen te staan en de die-hards weten ondertussen al wel dat hij een eigen trio heeft opgericht. De 'batteur' van dat trio was er vanavond ook en zo kon Jeffrey Gijbels zijn drumsticks aan de andere geven want papa Marc kwam ook eventjes meedoen. Meteen ook voor velen de ontdekking dat Stef Paglia ook kan zingen en zijn '3 o'Clock Blues' werd best gesmaakt. Als bisser brachten ze nog 'Going Home' en daarmee zijn we aan de hoofdact gekomen van vanavond. Toch niet de minste die Michel hier vanavond op de ‘bill’ heeft staan en laten we daarbij nog stellen dat deze Eddie Martin zich vanavond laat omringen door enkele ‘krakken’ uit onze Belgische blues-scène. Als ritme sectie doet hij beroep op Steve Deze Eddie Martin heeft in zijn thuisland al menige ‘awards’ mogen winnen en alvorens de ‘Brexit’ roet in het eten komt werpen is hij nog vlug bezig aan een mini tour door onze contreien. Aanzetten doet hij met een leuk instrumentaaltje en de avond zal verder de geschiedenis ingaan als eentje als hoogtepunt in de geschiedenis van ‘Blues in Genk’ met nummers als ‘How Can You Be The One’ en ‘Sorry, For The Pain’. Leuke avond en we kunnen ons stilaan gaan opmaken voor een zware maand augustus….voor de true believers was er nog de after-party met Bacon Fat!
Food for thought of was het voor Steve.... more pics on |
blues. De 'plakkers' van Gevarenwinkel en Oetsloven Blues waren al aan het werk dus kon dit bluesfesestje in Genk eraan beginnen.
hier in Genk.
Tijdens de change-overs kunnen we wat weer bijpraten met sommige blues-liefhebbers en zo leer je in schande en schaamte weer wat bij maar zoals ol’ blue eyes kwam te zingen, that’s life! al wil ik toch het mijne blijven geloven. Voor de tweede groep op de affiche zijn ze gaan zoeken bij onze noorderburen en dan kom je al vlug uit bij ‘de Robert’. Deze blues-man ‘sympa’ weet als geen ander met zijn band Chicago korter naar hier te brengen en moesten we ze niet kennen zouden vast kunnen geloven dat deze Robert Smith Blues Band afkomstig zijn van ‘The Windy City’.
vandaag aan vervanging toe.
‘Black Cat Biscuit’ bestaan uit Bart Arnauts, Mark Sepanski, Stanley Patty, Patrick Indestege en eentje van het geslacht Gijbels ;-). Dit zijn geen freshmen maar hebben allemaal al hun strepen weten te verdienen in de blues en zo valt ook de naam van de ‘Rhythm Bombs’. West Coast Swing met een country attitude is meteen het hoofdingrediënt van hun set met nummers als ‘Pet Cementary’ en ‘A Woman’s Mind'.
en in het zog van Stef Paglia waren er dan ook wel enkele vaste fans van hem mee naar Genk gekomen.
Wouters aan de drums en René Stock aan de staande en elektrische bas. Als harper mogen we niemand minder dan ‘Big Dave’ verwelkomen en zo staat hier toch een indrukwekkende cast op het podium ‘bij Ford’. Alvorens ze eraan kunnen beginnen mag gastheer Michel nog voor wat animatie zorgen door weer één van zijn betere moppen te komen vertellen.
